Chingola (Zambia) , maandag 11 januari

Na een busrit van een uur of 5 vanuit Kabwe kom ik rond 16u toe in Chingola, dicht tegen de Congolese grens. Ik twijfel om rechtstreeks door te reizen naar Kasumbalesa, de grensovergang en van daaruit naar Lubumbashi, maar mijn contacten in Lubum raden me dit af. Dit betekent dat ik in Chingola op zoek moet gaan naar een slaapplaats. Nadat ik een eerste taxichauffeur moet achterlaten omdat hij na 5 minuten al platte band heeft – en natuurlijk zonder reservewiel op pad is – spring ik in een tweede taxi met de vraag om me enkele goedkope hotelletjes te laten zien. Al snel vraag ik – half grappend, half serieux – of ik niet bij hem kan overnachten. Na een verbaasde blik met bijhorende schaterlach zijnentwege, stemt hij toe. Hij vraagt me eerst nog of zijn ouderlijke woonst voor mij wel ‘klasse’ genoeg zal zijn maar ik stel hem gerust dat ik niet veel nodig heb. Resultaat is dat ik 10 min later op de binnenkoer van een huisje in de mijncité aan, Stephan de vader des huizes vraag ik het voor hem OK is dat ik een nacht bij hem en zijn familie doorbreng. De man zelf moet geen seconde nadenken en is direct akkoord. Meer nog: als diepgelovige is hij God zelfs dankbaar dat Hij een muzungu in zijn huis heeft gebracht! Later blijkt dat hij, onder andere vanuit zijn overtuiging, regelmatig mensen in huis opneemt: mensen die uit het ziekenhuis of de gevangenis onstlagen zijn en die pas enkele dagen later kunnen afreizen naar hun eigen huis, mensen die in Chingola moeten zijn voor ziekenbezoek maar geen plek hebben om te overnachten enz. Wat gastvrijheid betreft, is hij dus al een en ander gewend. Ik ben wel de eerste blanke die hij onderdak verleent, tot zijn eigen grote tevredenheid dus. Die hij trouwens graag deelt met mensen die hem opbellen of die we tijdens onze wandelingetjes tegenkomen.

Stephan in zijn moestuintje met uitzicht op de mijninstallaties in Chingola

 

Het enige wat hem wat ongerust maakt zijn de maaltijden. Het spreekt voor zich dat ik die ook bij de familie mag nuttigen, maar wat eet een muzungu in hemelsnaam, heeft hij dat wel in huis of in zijn moestuintje staan???? Als we eventjes later in zijn moestuintje rond wandelen en het hem duidelijk wordt dat ik in Lubumbashi ook matembele (bladeren van de zoete aardappelplant), ngai-ngai, lenga-lenga en vooral nshima (fufu) eet, zijn alle zorgen van de baan en kan zijn humeur – en het mijne – niet meer stuk.

 

Op deze foto geen nshima, maar rijst met rupsen, boordevol proteïnen!

 

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb dus het voorrecht om gedurende een dag en een nacht uitgebreid van de gastvrijheid te kunnen genieten van de familie Kawamya Mwansa. Qua onderdompeling kan dat wel tellen...

Enkel mijn kleur verraadt dat ik geen familie ben, toch?

 En zo is de cirkel eigenlijk rond. Bij aankomst verbleven bij een Tanzaniaanse familie en bij het afronden van mijn vakantie verbleven bij een Zambiaanse familie. Het was op voorhand niet mijn bedoeling om op deze manier te reizen (op de mislukte couchsurfingconnectie na). Het zegt toch wel iets over de Afrikaanse gastvrijheid. Ik zie het nog niet zo rap gebeuren dat in Zaventem aan de bagageband onbekenden worden uitgenodigd om thuis te verblijven of dat een Brusselse taximan direct akkoord is om een gestrande reiziger onderdak te verlenen. Ik zeg niet dat dit de regel is in Tanzania of Zambia. Ik denk dat ik een stevige portie geluk heb gehad. Dat mijn Tanzaniaanse gastvrouw in Zweden studeert en dat mijn Zambiaanse gastheer vanuit gelovige overwegingen regelmatig zijn huis openstelt zal zeker meespelen. Op dergelijke personen moet je dus vallen. In ieder geval wil ik deze manier van reizen en vooral ontmoeten in de toekomst verder proberen zetten. Ik ken verhalen genoeg van mensen die dit (bijna) altijd zo doen, maar begreep nooit hoe ze dit aanpakten. Ik ben content dat ik het zelf ook eens aangedurfd heb. Belangrijk nog tekenen deze ervaringen van belangeloze (!) medemenselijkheid en openheid de afgelopen week, die ik niet licht zal vergeten. Ze inspireren me om dezelfde houding mee te nemen naar Brussel. Hopelijk slaag ik erin om deze ook in de praktijk om te zetten...