Dar es Salaam, vrijdag 8 januari – Kapiri Mposhi (Zambia), zondag 10 januari

Na een veel te korte nacht (2 uurtjes slaap) neem ik de ochtendferry naar Dar. Ik passeer op de ambassade om m’n bagage op te halen en een douche te nemen. Vandaag is de grote dag: de start van de treinrit Dar es Salaam – Kapiri Mposhi (Zambia). Hiervoor ben ik afgereisd naar Dar es Salaam. Doel: 1860 km, 48u of twee nachten op de trein, Tanzania en een groot stuk van Zambia doorkruisend. Prachtige groene landschappen met af en toe wat wild life. En dit voor slechts 35 € in 1e klasse (betekent: slaapcompartiment delen met 4).

De Tazara is geen toeristentrein, maar voor vele locals de geprefereerde manier van reizen. Ik denk dat we op een totaal van ongeveer 800 reizigers met maximum 10 bazungu zijn. Die zitten dan wel allemaal samen in eerste klasse, maar de sfeer is ook daar overduidelijk Afrikaans.

Onze buren, een troep tieners op weg naar school in Zambia

‘Mijn’ slaapcompartiment deel ik dan ook met 3 andere Europeanen:
- Wilma, een Zwitserse met zwaar Amerikaans accent die in Zambia een doctoraatsonderzoek doet naar de effecten van waterkrachtdammen op lager gelegen ecosystemen.
- Rico, een Duitser (alhoewel hij zichzelf eerder Berlijner noemt) die voor een half jaar politieke wetenschappen studeert in Dar es Salaam
- Sofie, de of een vriendin (het is me zelfs op het einde van de rit nog niet helemaal duidelijk) van Rico die hem bezoekt

Met Rico, Sofie en Hannah in de bar. Zo is reizen makkelijk...

Met hen (en met Hanna, een Finse met Ethopische roots die vorig jaar een half jaar in Dar heeft gestudeerd en nu op weg is naar Namibië voor een cursus) trek ik de hele tijd op. Dit betekent: domme spelletjes spelen in de bar, samen eten in de restaurantwagen, reistips uitwisselen en discussiëren over zin en onzin van ontwikkelingssamenwerking. Of gewoon samen gezellig zitten lezen. Voor mij is dit pure ontspanning. Je hoeft niets te doen en het landschap wordt je per lopende meter geserveerd. Spannende reisverhalen levert dit niet op, interessante ontmoetingen wel.

De reis, die uiteindelijk met slechts 8 uur vertraging afgerond wordt, verloopt goed op 1 zeer spijtig voorval na. Ergens halverwege plots een noodstop. Blijkt dat de trein een truck-pickup met lading én mensen heeft aangereden die nog snel wilde oversteken. Resultaat (als we op de geruchten mogen afgaan): 1 of 2 doden en enkele zwaargewonden. Ik snap het toch niet goed. Op die plek passeert 4 keer per week een trein en toch slaagt een of andere dwaze chauffeur erin om zich te laten aanrijden met alle gevolgen van dien. Je moet het maar doen. De chauffer zelf heeft natuurlijk snel de benen genomen na het ongeluk. Moesten ze hem te pakken krijgen, is de kans groot dat er geen 2 maar 3 doden zijn...Dit zet natuurlijk effe een domper op de reisvreugde, maar onze autochtone medereizigers zelf blijven er nogal gelaten onder zodat wij het ook snel achter ons laten.

Bij aankomst in Kapiri is Wilma zo vriendelijk om Hannah en mij (Rico en Sofie zijn onderweg ergens anders afgestapt) mee een lift te geven naar Kabwe, een naburig stadje waar we de nacht doorbrengen. Komt goed uit, ik had nl geen plan B (eigenlijk ook geen plan A) voor mijn aankomst in Kapiri. Zo zie je maar dat met wat geluk je wel terecht komt.